ഇങ്ങനെയും ചില ജീവിതങ്ങള്‍..

              കൂട്ടുകാരിയുടെ കുഞ്ഞിനെ കാണാൻ പോയി തിരിച്ച് വരുമ്പോൾ  തുടങ്ങിയതാണ്‌  മനസ്സിന് ഒരു വല്ലാത്ത വിങ്ങല്‍. അവിചാരിതമായിട്ടായിരുന്നു  ഹബീബത്താത്തയെ അവിടെ വച്ചു കണ്ടത്. പൊടുന്നനെ  എന്‍റെ മനസ്സ് പിറകോട്ടു പോയി. ചില നിമിത്തങ്ങളാണല്ലോ  ഓര്‍മ്മകളെ തിരിച്ച് വിളിക്കുന്നത്.. 

വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു  മുമ്പ്  ആദ്യ പ്രസവത്തിൽ എന്നെ പരിചരിക്കാൻ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ഈ താത്തയായിരുന്നു .. മലയാളി അല്ലെങ്കിലും തമിഴ് കലർന്നുള്ള അവരുടെ  മലയാളം ഏതൊരു മലയാളിക്കും നന്നായി  മനസ്സിലാകും.    എഴുത്തും വായനയും വശമില്ലെങ്കിലും ഇരുപത് വർഷത്തെ പ്രവാസത്തിനിടയിൽ അവർ എല്ലാഭാഷയും ഒരു വിധം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു . അനുഭവമാണല്ലോ ഏറ്റവും വലിയ പാഠശാല.  സ്നേഹത്തിന്റെ തലോടലും വാത്സല്യത്തിന്റെ ലാളനയോടും കൂടിയ ഹൃദയ വിശാലതയുള്ള അവരുടെ പെരുമാറ്റത്തിന് വല്ലാത്ത വശ്യതയാണ്. മോളേ എന്നുള്ള ആ വിളിയില്‍ എല്ലാം അടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും  , ആദ്യ നാളുകളില്‍  ‍ തന്നെ എന്‍റെ ഉമ്മയെ ഞാനവരില്‍ കാണുകയായിരുന്നു. ആ സ്നേഹം തൊട്ടറിയുകയായിരുന്നു.. പിന്നീടുള്ള എന്റെ എല്ലാ പ്രസവത്തിലും എന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു എന്റെ ഉമ്മയെപോലെ..!!

കുലീനയായ ഒരു വീട്ടമ്മയെപ്പോലെ മാന്യമായ വസ്ത്രധാരണയോടെ   ഒരു ബാഗും തോളിലിട്ട് അവര്‍ അതിരാവിലെ ഫ്ലാറ്റില്‍ വരും . റൂമിലെത്തിയാൽ പിന്നെ അവിടെ അവരുടെ ജോലി ആരംഭിക്കുകയായി... എത്തിയ ഉടനെ തന്നെ വീടാകെ  ഒന്നു ഒതുക്കി വരും, അപ്പോഴേക്കും കുഞ്ഞിനു പാലൊക്കെ കൊടുത്ത് റെഡിയായിരിക്കണം .ശേഷം കുഞ്ഞിനെ വാരിയെടുത്ത് എണ്ണയിടുന്ന ഷീറ്റിലേക്ക് കിടത്തിയാൽ പിന്നെ അവർ മറ്റൊരു ലോകത്തായി.


 കുഞ്ഞിനെ എണ്ണയിട്ട് അവളുടെ തലയും ശരീരവുമൊക്കെ അടിച്ച് റെഡിയാക്കുന്നത് കണ്ടാൽ ഇവർക്കൊരു സ്നേഹവുമില്ലേയെന്നു നമുക്ക് തോന്നിപ്പോകും . പക്ഷെ കുഞ്ഞിന്റെ  കൈകാലുകൾ ബലമുള്ളതാകാനും തലക്ക് നല്ല ഷേപ്പ് വരാനുമാണെന്നാണ് അവരുടെ പക്ഷം..

നന്നായി കുളിപ്പിച്ച് തോർത്തി സുന്ദരി കുട്ടിയാക്കി.. ഉടുപ്പൊക്കൊ ഇട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നത്തെ തുണിയിൽ പൊതിയലാണു സഹിക്കാൻ പറ്റാത്തത്.   ആദ്യമായിട്ടു അതു കാണുന്ന ഒരു പെണ്ണും അതിനു അനുവദിക്കില്ല .. കുഞ്ഞിന്റെ കൈകൾ നേരെ താഴേക്ക് താഴ്ത്തിവെച്ച് കാലുകൾ നേരെയാക്കി.. വെള്ളത്തുണിൽ ഇത്തിരി ഭാഗം ത്രികോണാകൃതിയിൽ മടക്കി അതിലേക്ക് കുഞ്ഞിനെ കിടത്തി ചുമലു മുതൽ താഴോട്ട് അതിൽ ശക്തിയായി പൊതിയുന്നു പിന്നെ മറ്റൊരു തുണിയില്‍ തലയില്‍ കൂടി  ചെറുതായിട്ടൊരു പൊതിയൽ അപ്പോൾ കുട്ടിയെ  കാണാൻ തന്നെ നല്ല രസമാകും..

ഇതെന്തിനാ ഹബീബത്ത ഇങ്ങനെയൊക്കെ എന്നു ചോദിച്ചാൽ കുട്ടിയുടെ കൈകാലുകൾക്ക് നല്ല ബലം കിട്ടാനും കുഞ്ഞിനു  നന്നായി ഉറങ്ങാനും കഴിയുമെന്നാകും മറുപടി. അതു അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ശരിയാണ് . കുഞ്ഞിനെ ചെരിച്ചു കിടത്തി ഹബീബത്തയുടെ ഹസ്ബീ  റബ്ബീ ജല്ലല്ലാ.. എന്ന തമിഴ് കലർന്ന താരാട്ട് പാട്ടും തലോടലും കൂടി ആയാൽ കുഞ്ഞു താനേ ഉറങ്ങിക്കോളൂം . അവരുടെ ഓരോ ചലനത്തിലും ഒരമ്മയുടെ സ്പര്‍ശനം  കാണാം. പിന്നെ എനിക്കുള്ള  ശുശ്രൂഷകള്‍ ആരംഭിക്കുകയായി..അതും കഴിഞ്ഞു   വസ്ത്രങ്ങള്‍ വരെ അലക്കി ഒടുവില്‍ വീടും വൃത്തിയാക്കി കഴിയുമ്പോഴേക്കും അവര്‍ ഏറെ അവശയായിട്ടുണ്ടാകും.എന്നാലും ആ മുഖത്തു  ഒരിക്കലും  അതൃപ്തിയുടെ ഒരു ലാഞ്ചന പോലും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. എല്ലാം തന്‍റെ കര്‍മ്മം എന്നു കരുതി സംതൃപ്തിയോടെ ചെയ്തു തന്നു ഒരു ഗ്ലാസ്‌ ചായയും വാങ്ങി കുടിച്ചു   പുഞ്ചിരിയോടെ  അവര്‍ പോകും അടുത്ത വീട്ടിലേക്ക്. 

അതു ചിലപ്പോൾ അറബിയോ  പാക്കിസ്ഥാനിയോ   മലയാളിയോ    വേറെ  ഏതെങ്കിലും    നാട്ടുകാരോ ഒക്കെയാവാം .  എല്ലായിടത്തും അവരുടെ ജോലി ഇതൊക്കെത്തന്നെ.  കുട്ടികളെയും അമ്മയെയും കുളിപ്പിക്കുക, പരിചരിക്കുക.  അവരില്‍  ഓപ്പറേഷൻ ചെയ്തവരുണ്ടാകാം അമിതമായി രക്തസ്രാവമുള്ളവരുണ്ടാകാം .. മക്കൾ ഇരട്ടയായവരുണ്ടാകാം എന്നാലും ഒരറപ്പോ മടിയോ കൂടാതെ അവർ ജോലി ചെയ്യുന്നു.. താന്‍  കുളിപ്പിക്കുന്ന വീട്ടിലെ കുഞ്ഞിനു കളിപ്പാട്ടവും കുഞ്ഞുടുപ്പുകളും വാങ്ങി കൊടുക്കല്‍ അവര്‍ക്കു നിര്‍ബന്ധമുള്ള കാര്യമാണ് ... ആ സ്നേഹ സമ്മാനം വേണ്ടെന്നു പറയാന്‍ നമുക്ക് അവകാശമില്ല .

ഒരിക്കല്‍  തീരെ വയ്യാതിരുന്നിട്ടും എന്റെടുത്ത് വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു.  എന്തിനാ വയ്യാതെ  പുറത്തിറങ്ങിയത് ലീവ് എടുക്കാമായിരുന്നില്ലേ ?? എന്നു.    "നാട്ടില്‍ കുറച്ചു കാശ് അയക്കാനുണ്ടായിരുന്നു മോളെ  അതിനു വേണ്ടി ഇറങ്ങിയതാ എന്നായിരുന്നു മറുപടി. അപ്പോഴാണ്‌ ഞാന്‍ വീട്ടുകാരെ പറ്റി ചോദിച്ചതു.    

വീട്ടില്‍ സുഖമില്ലാതെ കിടപ്പിലായ ഭര്‍ത്താവും കല്യാണംകഴിഞ്ഞ   രണ്ടു പെണ്മക്കളും അവരുടെ ഭര്‍ത്താക്കന്മാരും . കെട്ടിച്ചയച്ച മക്കളുടെ ഭര്‍ത്താക്കന്മാരെയും നോക്കേണ്ട അവസ്ഥയിലാണവർ . എല്ലാ വയറുകളും കഴിഞ്ഞ് പോകുന്നത്  മാസാമാസം ഇവര്‍ അയക്കുന്ന കാശ് കൊണ്ട്. അവരുടെ കഥ മുഴുവന്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വല്ലാതായി.... 
പെട്ടെന്ന് വന്ന ദേഷ്യത്തില്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു പോയി

"എന്തിനാ താത്ത  അവർക്കും കാശയക്കുന്നെ  അവര്‍ക്കു സ്വന്തമായി തൊഴില്‍ ചെയ്തൂടെ?  

"മോളെ എന്‍റെ മക്കള്‍ അവരുടെ കൂടെ സമാധാനമായി  നില്‍ക്കണമെങ്കില്‍ ഞാന്‍ മാസത്തില്‍ അയച്ചേ മതിയാകൂ"  

പിന്നീട് എനിക്കൊന്നും അവരോടു ചോദിക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല. ഞാന്‍ സംസാരം അവസാനിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ അവര്‍ ഫോണെടുത്ത് നാട്ടിലേക്ക് ഭര്‍ത്താവിനെ വിളിച്ചു. നല്ല തമിഴിലായിരുന്നതിനാല്‍ എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അവര്‍ സംസാരത്തിനിടയില്‍ ഏറെ വിഷാദചിത്തയാകുന്നത് ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. അന്ന് ആ മിഴികള്‍ അണഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും ഒടുവില്‍ ഈറനണിഞ്ഞും  സംസാരം തുടര്‍ന്ന് ഒടുവില്‍ വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് എന്നോട് യാത്ര പറഞ്ഞു പോയത് ഞാനിന്നും ഓര്‍ക്കുന്നു. പിന്നീട് അവരെ ഇന്നാണ് കാണുന്നത്. തീരാത്ത പ്രവാസവുമായി അവര്‍ ജീവിതത്തോടു ഇപ്പോഴും പൊരുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു..

ഒരുപാട് നാളുകളുകൾ ഇത്തിരി  ഇടവേളകൾ മാത്രം നാട്ടിൽ നിൽക്കുന്നതൊഴിച്ചാൽ 
ഈ മണലാരണ്യത്തിൽ  ,ജീവിതമാകുന്ന കണക്കുപുസ്തകത്തിൽ
സമാന്തര രേഖകള്‍ രചിച്ചു  മുന്നോട്ട് പോകുന്ന  ജീവിതതിന്റെ  വഴികള്‍... അവ കൂട്ടിമുട്ടിക്കാനായി.. പെടാപാടുപെടുന്ന കുറെ പെൺ ജീവിതങ്ങളിൽ ഒരുവളായി..ഈ താത്തയും..
. 

പ്രവാസികളുടെ വേര്‍പാടും വേദനയും ഒരുപാട് കേട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും  ഭർത്താവിനേയും  മക്കളെയും  പിരിഞ്ഞു കടലിനിക്കരെ  വന്നു പല ദേശക്കാരുടെയും ഭാഷക്കാരുടെയും വീടുകളില്‍ വിശ്രമമില്ലാതെ അദ്ധ്വാനിച്ച്  അന്നത്തിനു വക തേടുന്ന  ഈ ഇത്ത എന്‍റെ കാഴ്ചയില്‍ വേറിട്ട ഒരു വ്യക്തിത്വം തന്നെയാണ്. തന്റേതായ എല്ലാ  ആഗ്രഹാഭിലാഷങ്ങളും മാറ്റി വെച്ചു ആശ്രിതര്‍ക്ക് തണലേകുവാൻ   ജീവിതത്തിന്റെ നല്ല പ്രായത്തില്‍ പ്രവാസത്തിന്റെ വരള്‍ച്ചയില്‍ സ്വയം ഉരുകിത്തീരുന്ന ഈ ത്യാഗമതിയെ  ഓർത്തപ്പോൾ ഞാന്‍ onv യുടെ പെങ്ങള്‍ എന്ന കവിതയിലെ വരികള്‍ ‍ ഓര്‍ത്ത്‌ പോയി.

നെഞ്ചില്‍ മുലപ്പാല്‍ നിറഞ്ഞു വിങ്ങുമ്പോഴും 

കുഞ്ഞിനെ എങ്ങോ കിടത്തി  

 പലര്ക്കുള്ള കഞ്ഞിക്കു വേണ്ടി മടച്ചു വീഴുന്നവള്‍...