അവൾ

എന്‍ ജീവിത മുകുളത്തെ വിരിയും വരെയും ..
ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ സൂക്ഷിച്ചവള്‍
പൊക്കിള്‍ക്കൊടി ബന്ധത്തില്‍
ഇഴകി ചേർന്നവൾ..
പേറ്റുനോവിന്‍ വ്യഥയെ.....
അനുഭൂതിയായ് നെഞ്ചിലേറ്റിയവൾ..
അമ്മിഞ്ഞ പാലിന്‍ മധുരം
എന്‍ നാവിന്‍ തുമ്പില്‍ പുരട്ടിയവള്‍
എന്‍ പിച്ച വെക്കല്‍ കണ്ട്
ആനന്ദ പുളകിതയായവൾ...
എന്നിലെ നേര്‍ത്ത സ്പന്ദനം പോലും
അവളില്‍ നെടുവീര്‍പ്പായിരുന്നു ..
എന്നിലെ വളര്ച്ചതന്‍ മാറ്റത്തെ
അടുത്ത് നിന്നറിഞ്ഞവൾ..
എന്‍റെ പാതിയെ മകളായി കണ്ടവള്‍
എന്‍ മകനെ വാരിപ്പുണർന്നവൾ
എങ്കിലും ഇന്നവള്‍ ...............
വൃദ്ധസദനത്തിൻ ഇരുണ്ട കോണില്‍...
എനിക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ഥനാ നിരതയായ്..
ആകുലതകളില്ലാതെ ആധികളില്ലാതെ ......

വിഷുക്കണി

ഓട്ടുരുളിയും കണിവെള്ളരിയും

കൊന്ന പൂവും തീര്‍ഥ കിണ്ടിയും

കാര്‍മ്മുകില്‍ വര്‍ണ്ണനും

കണി കണ്ട് ഉണരും

പുലര്‍കാല മഞ്ഞില്‍

കുളിച്ചു നില്‍ക്കും പ്രഭാതമിന്നെവിടെ

വിഷു കൈനീട്ടമെവിടെ

ഇന്നലകളിലെ വിഷു പക്ഷി

പാടിയ പാട്ടിന്‍ ഈണമെവിടെ

കണ്ണു പൊത്തി കണി കാണിക്കും

കാരണവര്‍ എവിടെ

ഇരവിന്റെ നിനവുകളില്‍

കണി കണ്ടു ണരും

പ്രഭാതമിന്നെവിടെ

ഒരിറ്റു ദാഹജലത്തിനായ്

തീരം തേടും വാനമ്പാടീ

ഒരു പൊന്‍ വിഷുക്കണി യുമായ്‌

എന്നിലേക്ക് കടന്നുവന്ന നീയിന്നെവിടെ

നന്മ വറ്റിയ മര്‍ത്യ മനസ്സില്‍

ഒരായിരം കണിക്കൊന്ന

പൂത്തുലയട്ടെ സ മ്ര്ദ്ധിയായ്....

കണ്ണ്

ഭൂമിയിലെ  ഊഷരത എന്റെ മനസിനേയും ബാധിച്ച പോലെ ആകെ ഒരു വല്ലായ്മ .....അടുത്ത വീട്ടിലെ റംലയുടെ വാക്കുകള്‍ ആയിരുന്നു മനസ്സില്‍ ....നമ്മുടെ പാത്തുമ്മ താതാന്റെ മകന്‍ മരിച്ചു .... അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ അവന്‍ ദാനം നല്‍കിയത്രെ .......  അവനെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകള്‍ എന്നെ മനസ്സില്‍ മായാതെ കിടക്കുന്നു ....ഏതൊരാള്‍ക്കും തോനുന്നത് പോലെ എനിക്കും അയാളെ ഇഷ്ട്ടമായിരുന്നു അയാളെ വെറുക്കാന്‍ ആര്‍ക്കും കഴിയുമായിരുന്നില്ല അത്രയ്ക്ക് ദാനശീലനായിരുന്നു അയാള്‍ ... പക്ഷെ ഞാന്‍ അയാളെ സ്നേഹിച്ചത് മറ്റുള്ളവരെ പോലെ ആയിരുന്നില്ല .എനിക്ക് അയാളുടെ കണ്ണുകളെ ആയിരുന്നു ഇഷ്ട്ടം .ആ കണ്ണുകള്‍ ആയിരുന്നു എന്നിലേക്ക്‌ അയാളെ അഘര്‍ഷിച്ചത്.... ആ ഒരിഷ്ട്ടം ആരോടും പറയാതെ ഞാന്‍ എന്‍റെ മനസിന്റെ ഏതോ ഒരു കോണില്‍ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചു ..സ്വസ്ഥമായ മനസിന്റെ ഓരത്ത്  അശാന്തിയുടെ വിത്തായിരുന്നു ആ ഇഷ്ട്ടം . അത് വലിച്ചെറിഞ്ഞാല്‍ മുള പൊട്ടി വരും .. നശിപ്പിക്കാന്‍ മനസ്  അനുവദിക്കുന്നുമില്ല ...........എങ്കിലും ആരുമറിയാതെ ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു ആ കണ്ണുകളെ ....

വിശുദ്ധി

നിന്റെ കണ്ണിണകളിലെ  അഴകല്ല ,

ചുണ്ടിനു മേലെ ആ മറുകല്ല

ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെ എന്നെ

നിന്നിലേക്കടുപ്പിച്ചത്,

നിന്നിലെ ജീവിത വിശുദ്ധിയായിരുന്നു

അന്ന് നീ എന്നില്‍ നിന്നും

 അകലാന്‍ ശ്രമിച്ചതും  

നിന്നിലെ വിശുദ്ധി തന്നെ

എങ്കിലും ....
നീ എന്നെ മനസിലാക്കിയില്ല
എന്നിലെ വീഴ്ചകളെ
ജന മദ്ധ്യേ നീ അഴിച്ചു വെച്ചപ്പോള്‍ ....
നിന്നിലെ കാപട്യം ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു
കപടമാം നിന്റെ മുഖ പടത്തിനു
കാലമിനിയും മാപ്പു തന്നേക്കാം ....
കരളു പറിച്ചു നീ കാട്ടുന്ന ചെമ്പരത്തി
മഹ്ശറയിൽ കരിഞ്ഞുണങ്ങും
എന്‍റെ കണ്ണുനീര്‍ മീസാനില്‍
കനം  തൂങ്ങും
നീതിയുടെ തുലാസില്‍
അന്ന് നാം ഹ്രദയ രക്തത്തിന്റെ
കണക്കു തീര്‍ക്കും ...